همیشه خرافات و کج روی‌های می‌تواند یک دین مذهب و یا هر چیز دیگر را از پای دربیاورد.
اسلام به هیچ وجه دین سوگورای و عزاداری نیست و هر آنچه که در از بزرگان دین یعنی امامان معصوم و پیامبر اکرم ص وارد شده همه‌اش شور و شعف و مهربانی است.
اگر دین سوگواری بود پیامبر در سوگ تنها پسرش ابراهیم باید سوگواری می‌کرد اگر دین سوگواری بود پیامبر در مرگ خدیجه تنها یارو یاورش باید سوگواری می‌کرد و...
برخی به گمان بد خود و بر اساس تفاسیر بدشان از شیعه سوگواری را از شعائر می‌دانند در حالی که این بسیار اشتباه است و خلاف سیره ائمه است.
آنچه در تاریخ آمده به وضوح روشن می‌کند که ائمه اطهار بسیار خنده رو بودند.
حتی برخی بیان می‌کنند یکی از ایرادهایی که عمربن خطاب در آن شورای سقیفه به حضرت علی ع  وارد کرد این بود که چون حضرت خنده رو بود و اهل خنده و شوخی بود ایشان راهزله خطاب کردند و گفتند این برای حاکم مناسب نیست.
در تاریخ آمده که گاهی حضرت رسول اکرم با دیگران شوخی می‌کردند.
قرار نیست کسی تاثیر گریه و فقط گریه را انکار کند ولی بیان اینکه گریه و سوگواری از شعائر دین است حرف بسار گزافی است.
فلسفه عزاداری برای امام حسین ع و دیگر امامان گریه و بر سر و صورت نیست بلکه نشستن و گوش دادن به حرف دین و کسب معرفت است.
آنچه که دین اسلام را تا به حال نگه داشته و حفظ کرده همین معارف درونی مردم از دین است همین جلسات سخنرانی است که به نام جلسات عزاداری بر پا می‌شود.
همین که کسی می‌آید و برای دیگران از قرآن و حقایقش می‌گوید همین که کسی می‌آید و از سخن‌ها و گفته ائمه معصومین می‌گوید.
این آگاهی و معرفت است که می‌تواند سنگری مستحکم برای اسلام و دین باشد نه گریه و بر سرو سینه زدن.
گریه کردن خوب است ولی نه زیاد روضه خواندن هم خوب است اما نه زیاد که شور شود و وجهه شیعه را افسرده و غمگین نشان دهد.
در حال حاضر بیشتر خرافه و کج روی‌هایی که می‌شود در همین مراسم عزاداری‌هاست. آنچنان عمل شده که همه برای گریه و سینه زدن می‌آیند بدون هیچ معرفتی.
وقتی که معرفت نباشید طرف می‌آید سینه می‌زند گریه می‌کند« البته اگر گرفتاری داشته باشد و دل پر دردی از کسی یا چیزی داشته باشد» بدون هیچ معرفتی و بعد از سینه زدن دست به هر خلافی می‌زند و از این‌ها بدتر تا صبح بیدار می‌ماند و روضه گوش می‌دهد  گریه می‌کند اما نماز صبحش قضا می‌شود.
چقدر بد است  این فکر که به خاطر امام حسین گریه می‌کنم یا سینه می‌زنم یا ... آخر مگر امام حسین محتاج گریه و سینه شماست مگر او ایستاده تا شما برایش گریه کنید و سینه بزنید.
این‌ها همه به خاطر خود ماست بهانه ایست که شاید حرفی یا سخن بشنویم و متحول شویم یا بهانه ایست برای به یاد آوردی از یاد رفته‌ها.

همه ترغیب ها همه تشویق ها برای شرکت در مراسم و جلسه ها فقط به خاطر کسب معرفت بیشتر است و معرفت با به سرو صورت زدن با گریه های های های به دست نمی‌آید.
برخی می‌گویند این‌ها به خاطر این است که امامان و ظلم‌هایی که در حق ایشان کرده‌اند در ذهن‌ها باقی بماند. این باز از آن حرف‌هاست گریه کنید و بازگو کنید از مصائب‌ آن‌ها تا آن‌ها در ذهن بمانند.
اگر قرار است کسی در ذهن بماند باید با حرف‌ها سخن‌هایش باشد باید با فکر اندیشه اش باشد. و آنقدر بزرگواران دین ما حرف‌های زیبا گفته اند که هر کدام از سخنانشان ارزش ماندگاریشان را تا ابد دارد.

غور و خواندن سخنان عمیقشان می‌تواند گواهی برای ماندگاریشان تا ابد باشد. این حرف‌ها و سخنان گوهربارشان است که‌آن‌ها را تا ابد در ذهن‌ها ماندگار خواهد کرد.

*شعائر یعنی پرچم یعنی آن چیزی که دین با آن مستحکم می‌‌شود